دل از غم فاطمه توان دارد؟ نه وز تربت او کسی نشان دارد؟ نه
آن تربت گم گشته به بَرْ زوّاری جز مهدی صاحب الزمان دارد؟ نه
دل غریب من از گردش زمانه گرفت به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
شبانه بغض گلوگیر من کنار بقیع سراغ مدفن پنهان و بی نشانه گرفت
دنبال جنازه ات اگر می نالم آهسته تر از مرغ سحر می نالم
دیشت سر بالین تو اشکم می ریخت امشب به غریبیِّ پدر می نالم
در این صحرا چو لاله داغ دارم به دل سوز غمی جانکاه دارم
مدینه، دیدی از بیداد گردون ز کف دادم همه دار و ندارم؟
آن شب که ابوتراب با قلب حزین بسپرد تن اُم ابیها به زمین
دانی که چرا خاک ز دستش افشاند یعنی که تمام هستی ام بود همین!
شب است و ماه، بارِ خویش بسته سکوت نُه فلک در هم شکسته
کنار قبر زهرا زار و خسته علی بر خاک ها تنها نشسته
دادم دل شب غسل و نمودم کفنش در خاک سپردم منِ دل خون، بدنش
تشییع کنندگان زهرا آن شب من بودم و زینب و حسین و حسنش
در این غوغای غمگین زمانه تو را می خواست شب، بی آشیانه
تو خار چشم دنیا بودی ای گُل فدک بود و زمین بود و بهانه
ز کف دادم چراغ لاله ام را کنم پنهان ز دشمن ناله ام را
نه دست خود کفن کردم شبانه تن زهرای هجده ساله ام را
مدینه در وطن تنهاترینم «ولی اللّه»ام و خانه نشینم
ز سوز داغ زهرای جوان مرگ شرر خیزد ز آه آتشینم
مدینه از چه این سان بی قراری تو هم از داغ زهرا سوگواری
مدینه دیده ای جز زینب من کند یک چار ساله خانه داری
امشب دل سنگ کوچه ها می گرید یک شهر خموش و بی صدا می گرید
تشییع جنازه غریب زهراست تابوت به حال مرتضی می گرید
سوزنده تر از داغ تو، داغی نَبُود پژمرده تر از تو، گل به باغی نبود
روشنگر دل هایی و اما افسوس بر گمشده قبر تو، چراغی نبود
ای خاکِ درِ تو تاجِ سرها زهرا وی قبر تو مخفی ز نظرها زهرا
تا باب شفاعت تو باز است چه غم؟ گر بسته شود تمام درها زهرا
گُل بوته باغ مصطفی زهرا بود آلاله داغ مرتضی زهرا بود
خورشیدِ بلندْ در شبستان وجود سرچشمه رحمت خدا زهرا بود
آن روز که پهلوی تو از کینه شکست دل های مُحبّان تو در سینه شکست
تصویر تو را دِل علی آینه بود اندوه تو سنگی شد و آیینه شکست
دریغ آن زهره زهرا کجا رفت؟ دریغ آن بضعه طاها کجا رفت؟
روم پرسم من از شب زنده داران که زهرا نیمه شب تنها کجا رفت
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
